Ad Pelders

Mijn naam is Ad Pelders, ik ben 54 jaar en ik woon in Brielle. Ik ben getrouwd met Karin en heb twee dochters, één van 20 en één van 22. Ik fiets al vanaf de tijd dat heel Nederland rond reed op een Gazelle AA frame, ik ook natuurlijk. In die periode heb ik erg veel toertochten gereden en dat  is minder geworden toen er kinderen kwamen. Ik heb me toen aangesloten bij een groepje dat iedere zondagmorgen naar Renesse rijdt voor een bakje koffie en die zomers in de avond ook nog wel eens een stukje rijdt. De een noemt het de dikke buiken club, de andere een oude mannen club, maar wij vinden het toch nog steeds vervelend als we worden ingehaald op eigen terrein, en dat laten we ook niet zo maar gebeuren.

Van Alp d’Huzes heb ik voor het eerst gehoord via het filmpje Leo en Hans in een tentje. Hans was mijn collega en heeft mij verteld van de ervaringen en heeft gezegd dat ik ook eens mee moest gaan. Ik ben daar op ingegaan op voorwaarde dat ik wel mee zou fietsen dat was het eerste jaar dat er een Alp d’Achmea team mee deed. Het jaar daarop heb ik ook meegedaan, maar voor 2011 had ik andere plannen. Echter toen ik voor de TV zat en naar de live uitzending zat te kijken, dacht ik wat doe ik hier, ik had daar moeten fietsen. Ik heb direct Leo gebeld en mij opgegeven. Ik ben waarschijnlijk de eerste die zich heeft opgegeven.

Iedereen heeft zo zijn eigen rede om mee te doen, ook ik. Als je hoort dat één op de drie mensen direct of indirect met kanker te maken krijgt, heeft eigenlijk niemand een rede om niets te doen. Naast de inspanning van het fietsen vind ik het ook erg indrukwekkend. Mensen die qua prestatie boven zichzelf uitstijgen, maar ook de emotionele verhalen. Hoewel ik redelijk nuchter ben en met twee benen op de grond sta, ben ik er van overtuigd dat er op en rond de Alp d’Huez opmerkelijke dingen gebeuren. Het mooie van de stichting Alp d’Huzes is dat men de mensen met kanker de aandacht geven die ze verdienen en dat ze ze ondanks hun ziekte een doel geven. De kreet opgeven is geen optie begint al een heel eigen leven te leiden. Als ik met mijn deelname mensen een steuntje in de rug kan geven, wat maakt het dan uit dat je je een dag helemaal versleten voelt. Ik ben er op 7 juni en in bocht 10 zal ik even glimlachen.    

Read more...